China

Wanneer ik rondjes in het park ren, gaan mijn gedachten vaak alle kanten op. Richting roman of kort verhaal. Of richting belastingaangifte. Wanneer het me niet lukt mijn aandacht op iets te richten wat me interesseert, verzin ik soms een situatie waarin ik word geïnterviewd. Niet als heldin hoor of als wereldberoemde schrijver, maar gewoon als toevallige voorbijganger in een straatenquête .
Getver, zou je denken, nou inderdaad. In het echt vermijd ik zulke interviewtjes als de pest, maar wanneer ik ze zelf verzin, zijn ze blijkbaar boeiender.
Vanmorgen was het niemand minder dan een Michael Moore achtig type dat onderzoek deed naar de kennis die mensen hebben van de productiewijzen van hun kleding. Het gesprek ging als volgt:

Interviewer (I): Weet u wie uw T-shirt gemaakt heeft?
Ik (C): Nee. Ik weet wiens naam erop staat, maar ik weet ook dat de ontwerper de stof niet eigenhandig aan elkaar heeft genaaid. Het zal wel uit China komen.
I: Maar het is een Amerikaans merk, toch?
C: Ja, maar bijna alles komt tegenwoordig uit China, ook van de grote merken, behalve als je haute couture koopt, maar daar heb ik het budget niet voor.
I: Vind je het bezwaarlijk dat het uit China komt?
C: Ja. Je hoort zo vaak verhalen over uitbuiting. Volgens mij gaat het er in de meeste fabrieken niet zo menslievend aan toe. En zelfs als de wet niet wordt overschreden blijft de winst bij het Westerse merk hangen en worden de naaisters er niet rijk van.
I: Waarom draag je zo’n T-shirt dan?
C:  In mijn verdediging; dit kocht ik al weer jaren geleden, toen ik er nog veel minder mee bezig was en ik zoek tegenwoordig wel naar Fairtrade kleding, maar in Parijs is daar nog weinig van te vinden.
I: Dat is geen excuus.
C: Natuurlijk wel, maar misschien is het niet zo’n goed excuus.
I: Dan moet u met een beter excuus komen.
C: Misschien moet u wat minder hufterig zijn.
I: Ben ik hufterig omdat u een T-shirt draagt dat door slaven is gemaakt?

Op dat punt in het interview liep ik weg. Het is een slecht idee jezelf aan de tand te voelen over een onderwerp waar je eigenlijk nauwelijks iets van weet en waar blijkbaar een schuldgevoel aan verankerd zit.