De laatste dagen van Emma Blank

Gisteren was ik aanwezig bij de (Franse) première van Les Dernières jours d’Emma Blank in Parijs. Het woord ‘première’ zou associaties kunnen oproepen van rode lopers en exclusiviteit, dus ik moet erbij vermelden dat het om een gewone bioscoop ging met gewone kaartverkoop. Wel waren de producent en de hoofdrolspeelster aanwezig die vooraf geapplaudisseerd werden en achteraf bevraagd. Uiteraard was het publiek vooral geïnteresseerd in ‘hoe het nou was’ om met Alex van Warmerdam te werken. De antwoorden waren tamelijk onthullend; Nederlandse eerlijkheid of simpelweg frustratie? De producent gaf toe dat het werk hem door het karakter van zijn broer de regisseur bijna onmogelijk werd gemaakt en de actrice Marlies Heuer bekende dat zij zich niet mocht voorbereiden of inleven en vooral precies moest doen wat haar verteld werd. ‘Er zijn natuurlijk maar weinig regisseurs van wie je zoiets pikt.’

Over de film zelf: boeiend, uitstekend geacteerd en met prachtige scenes, al vond ik het niet zijn beste film. Boven het sadisme en onder de humor leek er een laag te missen, maar dat lag misschien aan mij, want het filmfestival van Venetië gaf het drama de Europese Cinema Label prijs voor beste Europese film. (meer informatie: www.emmablank.nl )