Verwarring

De schrijver en het personage. Onder geen beding mogen ze met elkaar verward worden. Voor wat een personage beweert, mag een schrijver niet terecht staan. De mening van de een komt lang niet altijd overeen met de mening van de ander.
Tegelijk weet iedereen heus wel, dat een personage ook oordelen in de mond krijgt gelegd die een schrijver niet zelf durft uit te spreken. Zo werkt dat in ieder geval bij mij. Op papier kan ik meedogenloos eerlijk zijn – in werkelijkheid zou ik anderen willen sparen. Of nog laffer: vrees ik de reactie van anderen.
Misschien ben ik om die reden schrijver geworden. Alleen in mijn romans durf ik met anderen te communiceren, hoe eenzijdig die communicatie soms ook lijkt.
Maar hoe eerlijker ik in mijn schrijven wordt, hoe moeilijker het is om vast te stellen wat ik zelf denk. Want ik overdrijf natuurlijk graag en laat mijn personages expres minder genuanceerd spreken dan ik zelf zou doen. Soms schrik ik werkelijk van de harde woorden die ik teruglees. Heb ik dat geschreven? En waarom dan? Omdat ik dat voel? Of omdat mijn personage dat voelt? Waar houd ik op en begint zij?