| De
Franse film Hiroshima mon amour geschreven door Marguerite Duras
en geregisseerd door Alain Resnais, problematiseert de gedachte dat het
vertellen van verhalen helpt om herinneringen levend te houden.
Een Franse actrice vertelt een onbekende man over haar verleden in Nevers:
als jong meisje was zij in de oorlog verliefd geworden op een Duitse soldaat.
Direct na de bevrijding wordt deze Duitser vermoord en wordt zij in een
kelder opgesloten als straf. Pas maanden later, als de bom op Hiroshima
valt, wordt ze vrij gelaten.
Het is de eerste keer dat de vrouw dit verhaal aan iemand vertelt. Ze
probeert het intiem te houden door de onbekende aan te spreken alsof hij
de verloren Duitse liefde is, maar haar woorden verraden de liefde. Woorden
creëren namelijk afstand. Zodra een bepaalde geschiedenis verteld
kan worden, wordt het zomaar een verhaal en wordt de uniekheid ervan onrecht
aangedaan.
Vertellen en vergeten gaan samen. We kunnen een verhaal alleen begrijpen
als het verteld wordt, maar in dat vertellen wordt alles versimpeld en
worden er details vergeten. Het vertellen van een verhaal is het begin
van het vergeten en tegelijkertijd is dit vergeten noodzakelijk voor begrip.
Om te kunnen onthouden en begrijpen, moeten we ook vergeten.
|