Only in Dutch

Geen ervaring

‘Jullie hebben gelukkig geen ervaring,’ verzucht onze gastvrouw, wanneer ze zich voorzichtig tussen de kussens van de bank laat zakken. Haar acht en een half maand zwangere buik kijkt ons met ambigue verwachtingen aan. ‘Niet staren’ lees ik, maar ook: ‘bewonder mij’. De betekenis van de openingszin ontgaat me – geen ervaring is meestal geen aanbeveling.

We lopen achter de gastheer aan die ons het nieuwe appartement laat zien, inclusief de babykamer. ‘Een meisje?’ informeer ik voorzichtig. Betrapt kijkt hij om zich heen en ik wijs naar een roze neushoorn van pluche. ‘Het is verschrikkelijk,’ zegt hij, ‘alles bestaat in twee kleuren; we hebben geprobeerd de uitzet zo neutraal mogelijk te houden.’

Tijdens het aperitief – perziksap voor de aanstaande moeder – vragen we naar de zwangerschap. Hoe is het haar tot nog toe bevallen? Een diepe frons verschijnt op haar gezicht en ze vertelt. Dat het geen pretje was, maar dat ze dat ook niet had verwacht. Dat ze vanaf het begin heeft uitgekeken naar het moment waarop het allemaal voorbij zou zijn en dat ze betwijfelt of ze het ooit nog eens wil beleven. We horen over kleine kwaaltjes en wat serieuzere problemen en dat het relatief gezien allemaal best voorspoedig is verlopen. ‘Maar de verhalen, die waren onverdraaglijk.’

‘De verhalen?’ vragen wij.

‘Eerst hoor je alles over miskramen. Iedereen heeft er wel een gehad of kent iemand die het is overkomen. Daarna hoor je angstaanjagende geschiedenissen over cysten, aambeien, bloedneuzen en oedemen. Vervolgens krijg je de reeks over verkeerd gepositioneerde baby’s, vroegtijdige weeën en incontinentie en tot slot, in die fase zit ik nu, word je geconfronteerd met de afschuwelijkste bevallingservaringen.’

We knikken meelevend. Godzijdank hebben wij geen verhalen.

‘Laten we het over de periode erna hebben,’ stelt mijn man voor, ‘als de baby er eenmaal is. Wat gaan jullie bijvoorbeeld doen wanneer het een genie wordt?’
Onze gastheer en -vrouw wisselen een blik uit. ‘Wat bedoel je?’ vraagt zij.
‘Nou,’ antwoordt mijn man, ‘jullie zijn beiden bovengemiddeld intelligent, dus de kans dat dit meisje zich tot een genie ontpopt is best groot. Hoe gaan jullie haar opvoeden?’
De gastvrouw slikt en zet haar glas perziksap op tafel. ‘Daar heb ik nog helemaal niet over nagedacht,’ bekent ze.

Ik por mijn man tussen zijn ribben. Geen ervaring hebben wil niet zeggen dat je geen paniek kunt zaaien.

2 Comments

  • Hagar

    Ik houd juist erg van die vragen van jouw man. Niet veel mensen stellen die, namelijk. Ik zou zeker de tijd nemen om na te denken over een antwoord. Dat hoeft niet meteen, het potentiële genie is nog wel even woordeloos. Maar ruimte maken voor (en verwelkomen van) elke mogelijk ‘afwijking’ van je kind – of het nu ziekte, passie of excentriciteit betreft – is de grote opgave van elke ouder. Hoe bewuster en liefdevoller je het kan, hoe meer je je kind geeft.

  • Claire Polders

    Wat zeg je dat mooi. Daar spreekt ervaring, denk ik. Onze gastheer- en vrouw waren gelukkig ook niet boos op die man van mij. We hebben nog lang gesproken over verwachtingen, het herkennen van een ‘afwijking’ en de voors en tegens van speciale aandacht.