Herman Franke
Feiten zijn niet waardevol omdat ze waar zijn, maar omdat ze iets te betekenen hebben in verhalen over de werkelijkheid.

(De verbeelding, 1998)

In zijn door de AKO Literatuurprijs bekroonde roman De verbeelding kruipt Franke in het hoofd van een overleden zeeheld die als standbeeld over een groot plein in Londen uitkijkt. Een feit uit het verleden kwelt hem: zijn geliefde is na zijn dood niet met respect behandeld. Ook zijn onwetendheid over wat er met haar naaktportretje is gebeurd, laat hem niet los. Hij droeg het bij zich toen hij in een zeeslag stierf en kan niet achterhalen wie het nu in zijn bezit heeft.
Het standbeeld voelt zich onmachtig; hij is verstard en niemand kan zien dat hij hulp nodig heeft. De werkelijkheid is voor hem onwrikbaar en daarom besluit hij zich tot de verbeelding te richten. ‘Hoe fictief zijn verzonnen feiten als ze mij helpen?’ Volgens deze versteende held kunnen ook verzonnen feiten iets te betekenen hebben, omdat ze deel uit maken van een verhaal dat over de werkelijkheid gaat. De verbeelding zal hem uit zijn kwelling verlossen en hem het antwoord geven dat hij zoekt.