In
En Attendant Godot gebeurt weinig. Estragon en Vladimir, twee
zwervers, wachten bij een dode boom op Godot. Ze weten niet zeker of hij
zal komen, maar zijn bang dat Godot hen zal straffen als ze het opgeven
op hem te wachten. Bovendien hebben ze niets beters te doen. Ze hopen
dat Godot hun verlosser is uit de dagelijkse sleur.
Beckett drukt in dit toneelstuk het moderne levensgevoel uit van de naoorlogse
jaren: het absurde, nihilistische en uitzichtloze van het bestaan, gecombineerd
met de onmacht om dat bestaan adequaat in taal uit te drukken.
Estragon en Vladimir blijven bezig om niet stil te hoeven staan bij hun
hopeloze situatie. Ze denken aan zelfmoord, maar zien niet in hoe ze dat
zouden kunnen bewerkstelligen. In hun absurde dialogen over te krappe
laarzen en kriebelende hoeden komen om de haverklap filosofische wijsheden
naar voren die het thema van het stuk verduidelijken. 'We worden allemaal
gek geboren. Sommigen blijven zo.'
|